Złamanie kostki.
Wśród wszystkich urazów dużą część stanowią obrażenia kończyn. Dość często występuje złamanie kostki.
Kostka to proces, który tworzystaw skokowy. To połączenie składa się z dwóch kostek: bocznej (znajdującej się na zewnętrznej powierzchni podudzia) i środkowej (znajdującej się po wewnętrznej stronie). Według statystyk, dwadzieścia procent wszystkich urazów układu mięśniowo-szkieletowego to złamanie kostki.
Zewnętrzna (boczna) kostka jest najbardziej narażona na urazy i złamania (około osiemdziesiąt procent przypadków), a tylko piętnaście do dwudziestu procent przypada na uraz środkowy.
Istnieje kilka rodzajów złamań w zależnościz cech mechaniki: wiodąca supinacja, skłonna do retrakcji i rotacyjna. Ponadto w oddzielnych grupach izolowane jest pęknięcie kostek zewnętrznych i wewnętrznych, złamania otwarte i zamknięte, złamanie z przesunięciem.
Objawy złamania kostki - ból, obrzęk, zmianakontury stawowe, a także upośledzenie funkcji. Aby potwierdzić złamanie, a także w celu ustalenia jego mechaniki i wyboru metody leczenia, wykonuje się kostkę kostki.
Leczenie złamania kostki jest niezwykle trudne. Przede wszystkim wynika to z faktu, że struktura kostki jest bardzo skomplikowana, kości są powierzchowne, krew w tym obszarze bardzo łatwo zraniona. Powoduje to wysoki odsetek niepełnosprawności populacji w wyniku złamania kostki (do dziesięciu procent).
Złamanie kostki, której leczenie nie zostało wykonane,prowadzi do naruszenia artykulacji powierzchni stawowych (przystawienie stawu). Powoduje to stały ból i grozi powstaniem deformującej artrozy. Choroba ta prowadzi do naruszeń statyki i wspólnej dynamiki, co często powoduje niepełnosprawność.
Leczenie złamania kostki jest ograniczone do dwóch podstawowych metod: leczenia zachowawczego i operacyjnego. Leczenie zachowawcze obejmuje:
- zamknięta ręczna repozycja, unieruchomienie gipsu;
- zamknięte repozycjonowanie za pomocą urządzeń reponujących, bandaży gipsowych;
- repozycjonowanie poprzez rozciąganie z korektą w przyszłości. Najczęściej stosowano ręczną, zamkniętą repozycję z nałożeniem bandaża odlewanego. W tym przypadku bandaż gipsowy jest nakładany na górną trzecią część cholewki typu "sapozhok".
Wady konserwatywnych metod leczenia:
• pełna repozycja anatomiczna nie jest możliwa.
• W bandażach gipsowych istnieje wysokie ryzyko wystąpienia wtórnych dyslokacji po zmniejszeniu obrzęku.
• możliwe jest tworzenie nawrotów diastozy międzyżebrowej i podwichnięcia stopy.
Wraz ze wzrostem obrzęku stawu, jestprawdopodobieństwo tworzenia pęcherzyków naskórkowych pod bandażem gipsowym. Ponadto ryzyko powstawania przykurczów poimmobilizacyjnych stawów jest wysokie, a rehabilitacja trwa od ośmiu do dwunastu miesięcy.
Celem leczenia chirurgicznego jest: dokładne porównanie fragmentów, przywrócenie aparatu więzadłowego, usunięcie fragmentów tkanki chrzęstnej, a także przeprowadzenie stabilnej osteosyntezy.
Chirurgicznie złamana kostka jest leczonawewnętrzna (zanurzona) lub zewnętrzna osteosynteza. Największy sukces osiąga się dzięki osteosyntezie za pomocą śrub, ponieważ w przeciwieństwie do szprych tego wariantu osteosyntezy stwarza możliwość dokładnego porównania wszystkich fragmentów kości. Jednakże zastosowanie osteosyntezy za pomocą śrub nie pozwala oprzeć się siłom działającym na kość, dlatego konieczna jest dodatkowa nakładka na bandaż gipsowy.
Złamanie kostki, przy którym przeprowadzono długotrwałe unieruchomienie, może prowadzić do poważnych powikłań.
